Woroszylski Wiktor. Wybór Wierszy

Gdańsk: Tower Press, 2000. — 147 s.Poeta, prozaik i tłumacz literatury rosyjskiej, a także autor utworów dla dzieci i młodzieży. Laureat Nagrody Kościelskich (1965). Urodził się 8 czerwca 1927 w Grodnie (obecnie Białoruś), zmarł 13 września 1996 w Warszawie.Pochodził ze zasymilowanej rodziny żydowskiej; w czasie wojny, by przeżyć, korzystał z fałszywych dokumentów, pracując w warsztacie stolarskim. Po repatriacji w 1945 rozpoczął studia w Łodzi (medycyna, potem polonistyka), a w 1947 przeniósł się do Warszawy. W okresie 1952-1956 studiował w Instytucie Literatury im. M. Gorkiego w Moskwie. Był redaktorem czasopism takich, jak "Głos Ludu", "Po prostu", "Nowa Kultura" (od 1956 na stanowisku redaktora naczelnego, usunięty w 1957 na osobiste polecenie Gomułki), oraz "Zapis". Poglądy polityczne Woroszylski zmienił w roku 1956, będąc naocznym świadkiem interwencji radzieckiej na Węgrzech (opisuje to "Dziennik węgierski", kilkakrotnie wydawany w drugim obiegu z uzupełnieniami i komentarzami). Później związał się z opozycją, w latach 70. był objęty zakazem druku, a po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 został internowany. Poetyckim odzwierciedleniem tego okresu w jego życiu jest tom poezji "Dziennik internowania". O losach literata w okresie PRL-u traktuje również wydana w Paryżu, a napisana w pierwszej osobie powieść "Literatura". Wśród opozycyjnych utworów Woroszylskiego najczęściej przywoływany jest chyba "Akt oskarżenia", ironicznie ukazujący nieestetyczny charakter sprzeciwu: "Jaki brzydki jest ten człowiek / Ze zdekomponowaną twarzą Z powieką / jak kurtyna co się zacięła / wpół zsuniętą na oko / Z kneblem krwi na wargach". Poeta piszący te słowa współpracował z Komitetem Obrony Robotników, a później z "Solidarnością". Błędem byłoby jednak redukowanie jego twórczości - zarówno tej socrealistycznej, jak i opozycyjnej - wyłącznie do wymiaru politycznego. Niezwykłym utworem Woroszylskiego jest choćby "Twój powszedni morderca", zaopatrzony w podtytuł "poemat na jeden głos".W ostatnim okresie życia Woroszylski zwrócił się w stronę poezji powołującej się na motywy religijne. Tematyka ta pojawiała się stopniowo, począwszy mniej więcej od połowy lat 70.
Na osobną uwagę zasługuje działalność Woroszylskiego jako tłumacza i popularyzatora literatury rosyjskiej. Przekładał on utwory i listy Zoszczenki, Majakowskiego, Sołżenicyna, Brodskiego, Awierincewa. Wydał ponadto kilka istotnych książek biograficznych na temat rosyjskich pisarzy: o Sałtykowie-Szczedrinie (1963), Włodzimierzu Majakowskim (1966), Sergiuszu Jesieninie (1973, wspólnie z Elwirą Watałą).