Kurnatowska Zofia. Słowiańszczyzna południowa

Na zajmowanych przez siebie terenach Słowianie południowi są ludnością napływową. Tereny te zajęły plemiona słowiańskie (jeszcze wówczas nie podzielone na odłamy) napływające z północy, w okresie od (najprawdopodobniej) przełomu V i VI wieku do drugiej połowy VII wieku. Obszary zajęte wówczas przez Słowian były rozleglejsze, niż dziś - Słowianie zasiedlili cały Półwysep Bałkański, łącznie z Peloponezem, a na zachodzie ich osady sięgnęły Tyrolu i Bawarii. Osadnictwo słowiańskie nałożyło się na wcześniej zamieszkującą te tereny ludność autochtoniczną - Daków, Traków, Ilirów, w dużej części już wtedy zromanizowaną bądź zhellenizowaną. Ludy te w krótkim czasie zostały niemal w całości zeslawizowane, przejmując słowiański język i kulturę, pozostawiając tylko ślady w postaci elementów kultury ludowej. Po najeździe na wschodnie Bałkany tureckich Protobułgarów pod koniec VII wieku oni również w stosunkowo krótkim czasie zostali zeslawizowani. W X wieku łączność Słowian południowych z resztą Słowiańszczyzny została przerwana przez najazd Węgrów i powstanie w Kotlinie Panońskiej ich królestwa, które, mimo niewątpliwej przewagi liczebnej tamtejszych Słowian, nie poddało się slawizacji i w krótkim czasie urosło do rangi mocarstwa.